Rob en ik, wij zijn een team.

Ondertussen zijn we wel 12 jaar samen, 6 jaar getrouwd, bouwden we een huis samen en kregen 2 gezonde kindjes.

Ondanks de watertjes (soms héél diepe) die we al moesten doorzwemmen komen we er sterker uit en gaan we de uitdagingen van het leven samen aan.

Toen ik een dikke twee jaar geleden kennismaakte met de naaimachine zag ik hem al bedenkelijk kijken.

Begrijpelijk, want echt handig of creatief ben/was ik niet.

Dat het zou uitdraaien op een serieuze passie, dat hadden we beiden niet kunnen denken.

Ondertussen is hij enorm trots op de dingen die ik maak en steeds vaker klonk hier de vraag: ‘Wanneer maak je nu eens iets voor mij?’

Iets wat velen onder jullie ongetwijfeld ook al te horen kregen.

Om daar een eind aan te maken kocht ik eindelijk het Billie patroon voor mannen van Zonen09.

Ik las al over de mooie pasvorm en vele opties en werd daarin niet teleurgesteld.

Een eerste testversie werd goedgekeurd maar meneertje wilde nog een diepere V-hals.

Ik paste het patroon een beetje aan en het zat perfect!

Het leek me ook plezant om iets voor mezelf te maken in hetzelfde stofje dus kocht ik een ruime hoeveelheid van deze keitoffe cactusstof en maakte voor mezelf nog een Lora, altijd een topper.

Twinning dus zoals dat heet, meer voor de fun dan om echt zo over straat te lopen hoor 😉

Voor het eerst in 6 jaar (onze trouwfoto’s) gingen we nog eens samen op fotoshoot 🙂

Ik vond hier ergens ook nog de ideale pin voor op zijn borstzakje, beetje wild wild west getint.

Hij houdt wel van die details, mijn man.

Binnenin is het stofje heel zacht en daardoor ook lekker warm.

Niet geschikt voor hetere dagen maar perfect op een dag als vandaag.

Rob poseert trouwens helemaal niet graag voor de foto.

Daar maakten we ooit eens zo erg ruzie over op vakantie met twee andere koppels.

Toen zij gezellig per twee poseerden voor de vakantiekiekjes, wilde hij niet mee op de foto.

Kwaad dat ik toen was, ik begreep niet wat daar zo erg aan was.

Zoveel jaren later lachen we daar nog steeds mee, zo’n drama voor niets.

Automatisch pasten we onszelf aan elkaar aan, ik vraag niet te vaak meer om te poseren en hij doet het dan zonder morren.

Water bij de wijn doen he 😉