Speciaal voor jou, mijn kleine lieve meid…
Geboortesetje met pakje, muts en krabwantjes, stofje van Madeline de Stoffenmadam.
Binnen 6 weken mogen we haar verwachten, de kleine zus van Sterre.
Het meisje waar we zo lang op moeten hebben wachten.
Want die kleine zus, die kwam er niet zonder slag of stoot, moeder natuur kan best een wrede dame zijn.
Niet alleen bij ons, dat besef ik nu maar al te goed, terwijl ik daar vroeger helemaal niet bij stilstond.
Een dikke 5 jaar geleden werd ik zwanger van Sterre, helemaal gepland en heel makkelijk.
9 maanden later was ze er, ons eerste kindje, een makkelijke baby en gelukkiger konden we niet zijn.
Hoewel, mijn gezondheid ging zwaar achteruit na de bevalling.
Al lang sukkelde ik met een chronische pijnaandoening maar stilaan werd het ondraaglijk en 2 jaar na de geboorte van Sterre kon ik niet meer, ik liep tegen een muur van pijn en vermoeidheid.
Al snel moesten we nadenken over een moeilijke beslissing, komt er nog een kindje of stopt het hier?
Mijn moederhart won het, na heel lang twijfelen, van het verstand, we wilden nog een broertje of zusje voor Sterre maar dan wel meteen, dan kon ik daarna aan mijn gezondheid denken, revalideren, aangepaste medicatie nemen en een relatief fitte mama worden.
Was dat even buiten de natuur gerekend!
1 jaar lang probeerden we zwanger te raken maar elke maand opnieuw kwam die zware teleurstelling en het besef dat mijn gezondheid bleef achteruitgaan.
De pijn werd erger, er kwam een rugoperatie aan te pas, een onmogelijke revalidatie, kortom, geen pretje.
Goed, op aanraden van een vriendin zouden we toch een stapje verder gaan in het babyverhaal.
Er werd een afspraak gemaakt bij een fertiliteitscentrum, gewoon om te kijken of alles ok was.
Behandelingen en dergelijke, daar zouden we niet aan beginnen.
Maar alles bleek niet ok, het feit dat we Sterre zo snel hadden gekregen werd een klein wonder genoemd.
Op onze initiële beslissing van geen behandelingen te ondergaan terugkomend, werd er een schema opgemaakt.
Eerst enkele pogingen via inseminatie, daarna konden we eventueel aan ivf beginnen.
Dat zou toch niet nodig zijn, inseminatie zal wel lukken en met heel veel moed startten we aan een nieuw hoofdstuk.
De tripjes naar Leuven, daar maakten we het beste van, beetje flaneren in de straten en gezellige koffiehuisjes ontdekken, zo probeerden we onze zinnen toch wat te verzetten.
4 maanden verder…. nog geen baby’tje in zicht.
Opnieuw een beslissing te nemen, ivf of geen ivf.
Ach ja, we waren nu zover in het proces en de gedachte aan een broertje of zusje konden we niet meer uit ons hoofd zetten, dag in dag uit waren we, of toch zeker ikzelf, ermee bezig.
Een nog moeilijkere periode brak aan, alles wordt medisch en technisch, veel plezier is er niet aan, daar moet ik geen tekening bij maken.
Bijna alles aan deze manier van zwanger worden wordt de natuur uit handen genomen via schema’s, hormonensprays, hormonenspuitjes, eicelletjes wegnemen (auch!) en embryo’s terugplaatsen.
En dan was het aan mijn lichaam, met behulp van nog meer medicatie.
Zal het embryo’tje zich innestelen, dat was nu telkens de vraag.
Jammer genoeg lukte het niet tijdens onze eerste poging, dat wil zeggen, na de eerste volledige behandeling.
Helemaal opnieuw beginnen dus, alweer hormonen en het hele gedoe errond.
Ik moet niet vertellen wat een effect dit had op onze relatie, en vooral op mezelf.
Ik was mezelf niet meer, kon mezelf niet meer zijn, niet alleen door de behandelingen maar ook door de aanhoudende en soms bijna ondraaglijke pijn, want pijnmedicatie nemen, dat mag niet als je zwanger wil worden natuurlijk.
Ok, ik heb er wel zelf voor gekozen om dit alles te doorstaan, maar ik heb geleerd dat niemand mag oordelen over mijn beslissing om een tweede kindje te krijgen, alleen mijn partner en ikzelf.
Ook Sterre moet hieronder geleden hebben, ze zag mama altijd in pijn, altijd moe, soms in tranen, veel naar het ziekenhuis.
Na de tweede behandeling kregen we wel goed nieuws, nieuws dat we niet durfden te geloven, zwanger zei de bloedtest.
En tranen dat er gevloeid zijn, van geluk maar ook van onzekerheid, zou het ons nu toch gegund zijn?
En jawel, nu, 6 weken voor de vermoedelijke bevalling zijn we nog steeds dolgelukkig want het zusje van Sterre doet het goed in de buik.
Binnenkort kunnen grote zus en kleine zus in levende lijve kennismaken en is ons gezinnetje compleet.
Een hoofdstuk dat kan worden afgesloten en een nieuw hoofdstuk dat kan beginnen, aan mijn eigen gezondheid denken, zodat ik er kan zijn voor mijn 2 meisjes.
Terug in het leven staan, terug vat krijgen op de pijn en eindelijk wat stapjes vooruit zetten, da’s alles wat ik nu nog verlang, buiten gezonde kindjes natuurlijk.
Hierbij ook een hart onder de riem voor alle mensen die zich herkennen in het verhaal maar tot nu toe minder geluk kenden of het achter zich hebben moeten laten, jullie zijn allemaal bewonderenswaardig!
Hierbij ook nog de bekendmaking van de winnaars van de kleine giveaway uit
dit vorige blogbericht.
2 naaiboekjes krijgen een nieuwe eigenares:
Proficiat Veerle Jacobs, de Knippie met zwangerschapsbijlage is voor jou!
Proficiat Lies Bet, de La Maison Victor is voor jou!
Sturen jullie me een mailtje met jullie adresgegevens, dan komen de boekjes eraan.
(isabellaenen81@gmail.com)
